τεθηγμένως

Α

επίρρ. με οξύτητα, με δριμύτητα («ταῑς κρατεραῑς ἀποδείξεσι τεθηγμένως ἀπηγγελμέναις», Γρηγ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < τεθηγμένος, μτχ. μέσ. παρακμ. τού ρ. θήγω + επιρρμ. κατάλ. -ως].